Decyzją JE Ks. Bp Józefa Guzdka – Biskupa Polowego WP, ks. ppłk Kryspin Rak z dniem 31 stycznia br. został odwołany z urzędu proboszcza Parafii Wojskowej pw. św. Stanisława Biskupa w Radomiu, kapelana Garnizonu Grójec i kapelana Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej – Okręg Radom. Jednocześnie z dniem 1 lutego został mianowany proboszczem Parafii Wojskowej pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Pokoju w Bydgoszczy, oraz na urząd p.o. Dziekana Dekanatu Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych i kapelana 8. Kujawsko – Pomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej w Bydgoszczy. Ks. ppłk. Kryspin Rak był proboszczem parafii wojskowej w Radomiu od 2016 roku.

Obowiązki administratora Parafii Wojskowej w Radomiu przejmie ks. por. dr Karol Biegluk, wikariusz parafii św. Józefa w Legionowie. Ks. Karol urodził się 3 lipca 1985 r. w Hajnówce, przyjął święcenia kapłańskie 12 czerwca 2010 roku w Drohiczynie z rąk ks. biskupa Antoniego Dydycza. Pracę magisterską pt. “Narkomania jako problem moralno – społeczny w nauczaniu Jana Pawła II” napisał pod kierunkiem ks. dra Sławomira Mazura. Od sierpnia 2010 r. do kwietnia 2016 r. pracował najpierw w Ciechanowcu, a następnie w Kosowie Lackim jako wikariusz. 19 grudnia 2017 r. na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego obronił doktorat “Implikacje moralne problemu narkomanii” pod kierunkiem bp. Andrzeja Dziuby. Od czterech lat pracuje w Ordynariacie Polowym (Wrocław, Kraków, Łotwa, Łódź, Legionowo).

Radio Plus Radom

24 stycznia br., w Parafii Wojskowej pw. Św. Stanisława Biskupa odbyła się Msza św. dziękczynna z okazji 30. rocznicy przywrócenia Ordynariatu Polowego w Polsce, której przewodniczył i homilię wygłosił Biskup Pomocniczy Diecezji Radomskiej Piotr TURZYŃSKI. 

We mszy św. uczestniczyli: Sekretarz Stanu w MON Pan Wojciech SKURKIEWICZ, Dyrektor w Departamencie Edukacji, Kultury i Dziedzictwa MON Pan Paweł DYCHT, natomiast Dowódcę 42. Bazy Lotnictwa Szkolnego reprezentował Szef Sztabu ppłk Ireneusz BĘBENEK. 

Uroczysta Msza święta była doskonałą okazją do wręczenia pamiątkowych medali „W służbie Bogu i Ojczyźnie” oraz medalionów wydanych z okazji setnej rocznicy ustanowienia Biskupstwa Polowego w Polsce. Medal otrzymali: Pani Danuta PAWLIK naczelnik IPN Delegatura w Radomiu, ks. prał. Marek FITUCH wicekanclerz Kurii Diecezji Radomskiej, Pan Paweł DYCHT zastępca dyrektora Departamentu Edukacji, Kultury i Dziedzictwa MON. Medaliony otrzymali: ppłk Ireneusz BĘBENEK, ppłk Łukasz BARANOWSKI, mjr Rafał ŁYŻWA i ks. Piotr WOSZCZYK. Na zakończenie liturgii proboszcz Parafii Wojskowej ks. ppłk Kryspin RAK podziękował wszystkim zgromadzonym za swój ponad 4 letni pobyt w Radomiu, gdyż decyzją JE Biskupa Polowego WP gen. bryg. Józefa GUZDKA od 1 lutego został skierowany do pracy duszpasterskiej w Bydgoszczy. Biskup Piotr TURZYŃSKI w imieniu Kościoła radomskiego podziękował ks. ppłk Kryspinowi RAKOWI za pracę duszpasterską i serdeczność z jaką organizowane były w Kościele Garnizonowym uroczystości rocznicowe czy modlitwy w intencji Ojczyzny.

Dekrety o przywróceniu Ordynariatu Polowego w Polsce oraz o jego statucie w Polsce wydała 21 stycznia 1991 r. Kongregacja Biskupów. Po wielu latach przerwy na czas PRL, Polska znów otrzymała biskupa polowego. Decyzja papieża Jana Pawła II o przywróceniu Ordynariatu Polowego w Polsce została uroczyście ogłoszona 31 stycznia 1991 r. w kościele garnizonowym Matki Bożej Królowej Polski w Warszawie. W tym historycznym momencie do świątyni, która znów stała się katedrą, przybyli: mianowany przez papieża biskupem polowym ks. prał. Sławoj Leszek GŁODŹ, abp Bronisław DĄBROWSKI, sekretarz generalny Episkopatu Polski oraz przedstawiciele Wojska Polskiego.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Tekst i fot,: Anna KUNA

Odpowiadając na prośbę Caritas Chorwacji, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, Ks. abp Stanisław Gądecki, ogłosił niedzielę 24 stycznia „Dniem solidarności z Chorwacją”. Tego dnia w polskich kościołach będą zbierane datki na rzecz ofiar trzęsienia ziemi w Chorwacji.

Przewodniczący Episkopatu zwrócił się do biskupów diecezjalnych z prośbą o przeprowadzenie zbiórki. Wpływy zostaną za pośrednictwem Caritas Polska przekazane na pomoc poszkodowanym. Tym samym akcja pomocy Chorwatom, ogłoszona przez Caritas Polska nazajutrz po kataklizmie w mieście Petrinja, nabrała nowego wymiaru.

– Według pierwszych doniesień, w wyniku trzęsienia ziemi w Chorwacji zginęło siedem osób, a tysiące musiało opuścić swe domy, przy czym miejscowe władze podkreślały, że nie jest to ostateczny bilans tragedii. Już 30 grudnia podjęliśmy decyzję o przeznaczeniu na pomoc poszkodowanym 50 tys. zł i uruchomieniu zbiórki SMS-owej, która w ciągu kilku dni przyniosła kolejne 50 tys. zł. Jednocześnie na nasze apele o przyłączenie się do akcji pomocy Chorwatom zaczęły odpowiadać parafie w różnych rejonach Polski. Decyzja przewodniczącego Episkopatu nadaje tej spontanicznej inicjatywie zorganizowany, ogólnokrajowy charakter. Dzięki temu skala pomocy, jakiej będziemy mogli udzielić, z pewnością znacząco wzrośnie – podkreśla ks. Marcin Iżycki, dyrektor Caritas Polska i przypomina, że odzew Polaków na apele o wsparcie w podobnych przypadkach jest bardzo duży.

– Kiedy organizowaliśmy akcję pomocową po sierpniowym wybuchu chemikaliów w Bejrucie, w krótkim czasie udało się zebrać ponad 9 mln zł. Ofiarność naszych rodaków pozwoliła na zapewnienie znaczącego wkładu w odbudowę miasta po zniszczeniach, wysłaliśmy też dwa transporty pomocy humanitarnej – wylicza ks. Marcin Iżycki. – Jestem przekonany, że wobec tragedii, która dotknęła Chorwację, kraj tak bliski sercom wielu Polaków, również nie pozostaniemy obojętni – dodaje dyrektor Caritas Polska.

Już dzisiaj można również przyłączyć się do akcji, przekazując środki bezpośrednio Caritas Polska.

Jak pomóc?

• Wysyłając SMS o treści CHORWACJA pod numer 72052 (koszt 2,46 zł),
• dokonując wpłaty przez stronę caritas.pl,
• wpłacając dowolną kwotę na konto nr 70 1020 1013 0000 0102 0002 6526, z dopiskiem CHORWACJA.

Portal Diecezji Radomskiej

21 stycznia 2021 r. w katedrze polowej Wojska Polskiego, o godz. 11.00. odbędzie się uroczysta Msza św. z okazji 30-lecia Przywrócenia Ordynariatu Polowego. Liturgii będzie przewodniczył kard. Kazimierz Nycz. Udział w niej wezmą, ze względu na pandemię tylko pracownicy kurii polowej oraz księża dziekani Ordynariatu Polowego.

Relacja z uroczystości będzie dostępna online na stronie www.ordynariat.pl, www.ordynariat.wp.mil.pl oraz www.katedrapolowa.pl.

Po zmianach politycznych, jakie zaszły w 1989 r., przywrócono należną rangę duszpasterstwu wojskowemu, tak jak to miało miejsce w II RP. Jan Paweł II 21 stycznia 1991 r. przywrócił Ordynariat Polowy i mianował ks. prał. Sławoja Leszka Głódzia pierwszym po II wojnie światowej biskupem polowym. 

Ordynariat swoją działalność opiera na Konstytucji apostolskiej Jana Pawła II Spirituali militum curae (1987) oraz dekrecie Kongregacji ds. Biskupów przywracającym Ordynariat Polowy w Polsce i zatwierdzającym statuty tegoż ordynariatu, a także na innych dokumentach kościelnych oraz wojskowych. 

Bp Sławoj Leszek Głódź utworzył wszystkie niezbędne instytucje diecezji wojskowej i wprowadził księży kapelanów do jednostek wojskowych. Z wielkim wysiłkiem wojska i społeczeństwa wybudowano, wyremontowano lub zaadaptowano pomieszczenia na kościoły i kaplice garnizonowe. Dzięki życzliwości biskupów diecezjalnych i przełożonych zakonnych znalazła się odpowiednia liczba duchownych, którzy podjęli służbę zawodową lub w charakterze kapelanów pomocniczych. Biskup Głódź zorganizował opiekę duszpasterską nad misjami stabilizacyjnymi i pokojowymi. Zadbał także o szkolenie własnych alumnów. 

Przed biskupami Tadeuszem Płoskim i Józefem Guzdkiem stanęły inne, nowe wyzwania związane z redukcją polskiej armii, rezygnacją z zasadniczej służby zawodowej i uzawodowieniem wojska, jak też z dyslokacją jednostek wojskowych. Misje wojskowe potrzebowały kapelanów przygotowanych do posługi w warunkach wojennych, bądź też na terenach zagrożonych terroryzmem i waśniami narodowościowymi. 

Zmniejszenie ogólnej liczby powołań kapłańskich rodzi także problemy z uzupełnieniem prezbiterium Ordynariatu Polowego. Tym większa wdzięczność dla biskupów i przełożonych zakonnych, którzy rozumiejąc wagę i znaczenie posługi duszpasterskiej w Wojsku Polskim oraz w służbach mundurowych, kierują do posługi w Ordynariacie Polowym podległych im kapłanów. 
[Ordynariat Polowy. Nasze dziedzictwo (tekst ks. płk SG dr Zbigniew Kępa, wybór ilustracji i ich opis, koordynacja wydawnicza płk w st. spocz. Adam Buszko), Warszawa 2019, s. 16-17.]

Biskupi polowy w okresie 30-lecia Ordynariatu Polowego
bp Sławoj Leszek Głódź (1991-2004)
bp Tadeusz Płoski (2004-2010)
bp Józef Guzdek (2010- )

oprac. ks. Zbigniew Kępa
logo 30-lecia Przywrócenia Ordynariatu Polowego (proj. Adam Buszko)

Ordynariat Polowy

Zwracamy się z prośbą o przekazanie 1% podatku i wsparcie w ten sposób zadań realizowanych przez Caritas Wojskową. 
Bliższe informacje można uzyskać na stronie Caritas: http://caritas.ordynariat.pl

Pod hasłem „Trwajcie w mojej miłości, a przyniesiecie obfity owoc” (por. J 15,5-9), obchodzony będzie od 18 do 25 stycznia Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan.

„Ze względów sanitarnych zdecydowano się na zorganizowanie nabożeństw w większych kościołach, tak aby mogła w nich uczestniczyć większa liczba osób” – powiedział ks. Sławomir Pawłowski SAC, sekretarz Rady ds. Ekumenizmu Konferencji Episkopatu Polski.

Centralne nabożeństwo ekumeniczne odbędzie się w bazylice archikatedralnej św. Stanisława Kostki w Łodzi (ul. Piotrkowska 265), w sobotę 23 stycznia o godz. 18.00, pod przewodnictwem abp. Grzegorza Rysia, metropolity łódzkiego. Kazanie wygłosi bp Jerzy Samiec, biskup Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce i Prezes Polskiej Rady Ekumenicznej.

W Warszawie odbędą się trzy nabożeństwa:

– w czwartek 21 stycznia o godz. 18:00, w prawosławnej katedrze metropolitalnej p.w. św. Marii Magdaleny, zostaną odprawione nieszpory;

– w piątek 22 stycznia o godz. 18:00, w kościele ewangelicko-augsburskim Świętej Trójcy, odbędzie się nabożeństwo Słowa;

– w niedzielę 24 stycznia o godz. 16:00, w katedrze warszawsko-praskiej p.w. św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika, zostaną odprawione nieszpory.

Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan poprzedzony jest Dniem Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce (17 stycznia), a kończy się w przeddzień Dnia Islamu w Kościele katolickim w Polsce (26 stycznia).

BP KEP

Kościół katolicki obchodzi dziś w liturgii święto Chrztu Pańskiego. Kończy ono okres Bożego Narodzenia, choć w polskiej tradycji jeszcze do 2 lutego śpiewa się kolędy i nie rozbiera się szopki.

Święto Chrztu Pańskiego obchodzone jest w pierwszą niedzielę przypadającą po uroczystości Objawienia Pańskiego.

Najstarszej tradycji tego święta należy szukać w liturgii Kościoła wschodniego, ponieważ pomimo wyraźnego udokumentowania w Ewangeliach chrzest Jezusa nie posiadał w liturgii rzymskiej oddzielnego święta. Dekretem Świętej Kongregacji Obrzędów z 23 marca 1955 r. ustanowiono na dzień 13 stycznia, w miejsce dawnej oktawy Epifanii, wspomnienie chrztu Jezusa Chrystusa. Posoborowa reforma kalendarza liturgicznego w 1969 r. określiła ten dzień jako święto Chrztu Pańskiego. Pominięto wyrażenie “wspomnienie” i przesunięto jego termin na niedzielę przypadająca po 6 stycznia.

Teksty modlitw związane ze świętem Chrztu Pańskiego odzwierciedlają bardzo dokładnie i szczegółowo przekazy Ewangelii. Podkreślają przy tym związek tego święta z uroczystością Objawienia Pańskiego. Chrystus już jako dorosły, 30-letni mężczyzna, przychodzi nad brzeg Jordanu, by z rąk Jana Chrzciciela, swojego poprzednika, przyjąć chrzest. Chociaż sam nie miał grzechu, nie odsunął się od grzesznych ludzi: wraz z nimi wstąpił w wody Jordanu, by dostąpić oczyszczenia. W ten sposób uświęcił wodę. Najszczegółowiej to wydarzenie zrelacjonował św. Mateusz, choć opis chrztu Jezusa zostawili wszyscy trzej synoptycy.

W dniu chrztu Jezus został przedstawiony przez swojego Ojca jako Syn posłany dla dokonania dzieła zbawienia. Misję Chrystusa potwierdza swym świadectwem Bóg Ojciec. Zamknięte przez grzech Adama niebiosa otwierają się, na Jezusa zstępuje Duch Święty. Z nieba daje się słyszeć jednoznaczny głos: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie”.

ekai.pl

Komunikat przewodniczącego Komisji Episkopatu Polski ds. Misji na Dzień Modlitwy i Pomocy Misjom
przypadający w Uroczystość Objawienia Pańskiego
6 stycznia 2021 r.

Umiłowani w Chrystusie Panu, Bracia i Siostry!

W atmosferze świątecznej przeżywamy tajemnicę Słowa Wcielonego, które „stało się ciałem i zamieszkała wśród nas” (J 1,14). Święto Epifanii, które dzisiaj obchodzimy odnosi się do Objawienia się Jezusa – Światłości świata – wszystkim narodom. W Boże Narodzenie świętowaliśmy przyjście Boga na świat w skrytości stajni betlejemskiej, dzisiaj przeżywamy przyjście odwiecznego Słowa Ojca dla zbawienia wszystkich narodów.

Mędrcy ze Wschodu poszukujący Nowonarodzonego Zbawiciela, ujrzeli gwiazdę, ruszyli w drogę i przybyli do Betlejem pokonując wszelkie przeszkody – w tym Heroda – aby spotkać się z Chrystusem i oddać Mu pokłon. Stali się oni uosobieniem ludów pogańskich i świata ówczesnej nauki.

Rozważając tajemnicę Objawienia Pańskiego, przeżywamy dziś Dzień Modlitwy i Pomocy Misjom. Wraz z całym Kościołem modlimy się za ludy i narody, które jeszcze nie słyszały o Chrystusie i nie poznały Ewangelii. W nawiązaniu do trzyletniego programu duszpasterskiego, obchodzimy ten dzień pod hasłem: „Eucharystia objawieniem miłości”. Uświadamiamy sobie, że wciągu wieków wielcy Święci nosili w sercu przeogromną miłość do Jezusa Eucharystycznego. Byli ludźmi głębokiej adoracji. Modlitwy pełnej żaru. Zawstydzają nas swoim pragnieniem całkowitego pogrążenia się w Bogu i zjednoczenia z Chrystusem. Oni nie liczyli czasu przeznaczonego na adorację. Nie trzeba było żadnego przykazania, które zachęcałoby ich do Komunii Świętej. Kiedy uwierzyli w realną obecność Jezusa w Eucharystii, gotowi byli zostawić wszystko, aby trwać w adoracji, uwielbieniu, zachwycie przed Jezusem utajonym w Najświętszym Sakramencie. Jeśli byli kapłanami, jak Ojciec Pio, tracili poczucie czasu podczas odprawiania Mszy Świętej. Popadali w ekstazę, która zmieniała wygląd ich twarzy. Zjednoczeni z Panem, nie chcieli wracać do rzeczywistości ziemskiej, gdyż ta już ich nie cieszyła. To, co ziemskie, stawało się znikome i marne, niegodne uwagi wobec Jezusa.

Sługa Boża, dr Wanda Błeńska, która swe życie poświęciła leczeniu trędowatych w Ugandzie, wyznała: „Gdybym nie przyjmowała codziennie Eucharystii, nie miałabym sił pracować”. Eucharystia była szkołą poświęcenia i miłości braterskiej dla sługi Bożego o. Mariana Żelazka, misjonarza – werbisty, który poświęcił się służbie trędowatym w Indiach. Mówił on: „Tylko misjonarz żyjący głęboką wiarą, uprzejmy, i tak zwyczajnie dobry, może przybliżyć ludziom Chrystusa”.

Niech ich przykład zachęci nas do tego, abyśmy rozpalili w sobie cześć dla Jezusa Eucharystycznego i z miłością przeżywali Jego sakramentalną obecność wśród nas. Miłość ma prawo do naszej miłości. Bóg dał nam serca, abyśmy byli zdolni i my kochać Jezusa objawiającego nam i Trzem Mędrcom swą miłość w Eucharystii.

Obecna sytuacja zmienia rzeczywistość, w której żyjemy, ale zapewne zmienia również i nas samych. Wierzmy, że dzięki wysiłkowi ludzi i naszej wspólnej modlitwie, Boża łaska pomoże przeżyć nam ten trudny czas niepokojów i obaw.

Siostry i Bracia,

Cieszy nas, że 1883 polskich misjonarzy i misjonarek posługuje w 99 krajach misyjnych. Są obecni w dalekiej Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, w Afryce i Azji, a nawet Oceanii i na zimnej Alasce. Misjonarze nie tylko głoszą Ewangelię i formują wspólnoty wiary, ale także pełnią dzieła miłosierdzia. Udręczonym ubóstwem, chorobami, restrykcjami podczas trwającej pandemii i głodem, społecznościom lokalnym niosą nadzieję, pociechę i bezinteresowną pomoc. Udzielają schronienia i wsparcia cierpiącym. By mogli skutecznie służyć ubogim i cierpiącym, potrzebują naszego zaangażowania duchowego i materialnego.

Wszyscy pomagajmy misjom, nie tylko dzisiaj, gdy zgodnie z życzeniem Konferencji Episkopatu Polski, we wszystkich parafiach zbierane są ofiary na Krajowy Fundusz Misyjny. Z nich utrzymuje się również Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie, przygotowujące misjonarzy do posługi misyjnej. W tym roku przygotowuje się 17 osób: 8 z nich to kapłani diecezjalni, 2 kapłanów zakonnych, 1 brat zakonny, 1 siostra zakonna i 5 osób świeckich.

Objawienie Pańskie jest patronalnym świętem Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci, które w tym czasie pandemii łączą się szczególnie w modlitwie. Niektóre z nich przebrane w stroje symbolizujące 5 kontynentów staną się nielicznymi kolędnikami misyjnymi, a zebrane ofiary przekażą w tym roku dzieciom masajskim.

Dzisiejszy Orszak Trzech Króli w sytuacji związanej z pandemią COVID 19, odbędzie się też w nowej odsłonie.

W imieniu wszystkich misjonarek i misjonarzy oraz tych, którzy wkrótce wyruszą na misyjne szlaki, składam serdeczne podziękowanie za Waszą modlitwę i ofiarność, za troskę o misje w świecie. Szczególne słowa wdzięczności kieruję do wielu polskich rodzin, które w trudnym czasie pandemii odkryły na nowo, że są „Kościołem domowym” i swą modlitwą i ofiarnością wspierały misjonarzy.

Dziękuję wszystkim za solidarność okazaną misjonarzom w tym trudnym czasie pandemii. Dzięki Waszej ofiarności utworzyliśmy Fundusz pomocy dla poszkodowanych w dobie koronawirusa. Misjonarzom i misjonarkom trwającym na placówkach misyjnych przekazaliśmy ponad 2,6 mln złotych na pomoc żywnościową, lekarstwa i zakup środków czystości i maseczek dla najuboższej ludności.

Niech Chrystus, który objawił się narodom pogańskim, dzięki posłudze misyjnej Kościoła dotrze do serc i umysłów tych wszystkich, którzy Go jeszcze nie znają i objawi im swoją miłość w Eucharystii. Niech napełnia swym błogosławieństwem i radością dobrodziejów misji i obdarza potrzebnymi łaskami.

Z serca błogosławię w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego

+Jerzy Mazur SVD

Przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji

Drodzy Parafianie

Co roku o tej porze odbywała się tradycyjna wizyta duszpasterska. Niestety trwająca wciąż epidemia zmieniła nasz codzienny sposób funkcjonowania, również w wymiarze duszpasterskim.

Kierując się troską o bezpieczeństwo i zdrowie naszych parafian, rezygnujemy z tegorocznej wizyty duszpasterskiej. 

Wszystkim naszym Parafianom i sympatykom Kościoła Garnizonowego składamy serdeczne Bóg zapłać za wspólną modlitwę w ubiegłym roku oraz za wszelkie wsparcie. 

Wszystkim życzymy, aby Nowy Rok był dla was, dla waszych rodzin, bliskich, dla całej naszej Ojczyzny, czasem pokoju, spełnionych nadziei, obfitującym w Boże dary i opiekę Matki Bożej – Hetmanki Żołnierza Polskiego. Niech Chrystus przenika wasze serca swą obecnością i Wam błogosławi.

1 stycznia 2021 r. 

Kultura troskliwości jako droga do pokoju

1. Na progu Nowego Roku pragnę przekazać moje pełne szacunku pozdrowienia szefom państw i rządów, zwierzchnikom organizacji międzynarodowych, przywódcom duchowym i wiernym różnych religii oraz mężczyznom i kobietom dobrej woli. Wszystkim składam najlepsze życzenia, aby w tym roku ludzkość postępowała na drodze braterstwa, sprawiedliwości i pokoju między osobami, wspólnotami, narodami i państwami.

Rok 2020 upłynął pod znakiem wielkiego kryzysu sanitarnego Covid-19, który stał się zjawiskiem wielopłaszczyznowym i globalnym, pogłębiając silnie ze sobą powiązane kryzysy, takie jak kryzys klimatyczny, żywnościowy, gospodarczy i migracyjny, oraz sprawiając ogromne cierpienia i trudności. Myślę przede wszystkim o tych, którzy stracili członka rodziny lub bliską osobę, ale także o tych, którzy znaleźli się bez pracy. Szczególnie należy wspomnieć lekarzy, pielęgniarzy, farmaceutów, naukowców, wolontariuszy, kapelanów oraz pracowników szpitali i ośrodków zdrowia, którzy robili, co w ich mocy, i nadal to czynią z wielkim wysiłkiem i poświęceniem, do tego stopnia, że niektórzy z nich zmarli, starając się być u boku chorych, ulżyć ich cierpieniu lub uratować im życie. Oddając cześć tym osobom, ponawiam apel do decydentów politycznych i sektora prywatnego o podjęcie odpowiednich środków w celu zapewnienia dostępu do szczepionek przeciw Covid-19 i podstawowych technologii potrzebnych do pomocy chorym i tym wszystkim, którzy są najubożsi i najbardziej wrażliwi[1].

Z przykrością należy zauważyć, że obok licznych świadectw miłości i solidarności, nabierają niestety nowego rozmachu różne formy nacjonalizmu, rasizmu, ksenofobii, a nawet wojny i konflikty, siejące śmierć i zniszczenie.

Te i inne wydarzenia, które w minionym roku naznaczyły drogę ludzkości, uczą nas, jak ważna jest troska o siebie nawzajem i o stworzenie, aby budować społeczeństwo oparte na relacjach braterstwa. Dlatego właśnie wybrałem jako temat tego orędzia: Kultura troskliwości jako droga do pokoju. Kultura troski o przezwyciężenie często dziś dominującej kultury obojętności, odrzucenia i konfrontacji.

2. Bóg Stwórca, źródło ludzkiego powołania do troskliwości

W wielu tradycjach religijnych istnieją opowiadania, które odnoszą się do pochodzenia człowieka, do jego relacji ze Stwórcą, z naturą i z innymi ludźmi. W Biblii, Księga Rodzaju od samego początku ukazuje znaczenie troskliwości lub ochrony w Bożym planie dla rodzaju ludzkiego, podkreślając związek między człowiekiem (’adam) a ziemią (’adamah) oraz między braćmi i siostrami. W biblijnej relacji o stworzeniu Bóg powierza Adamowi ogród „zasadzony w raju” (por. Rdz 2, 8) z zadaniem „uprawiania i strzeżenia” go (por. Rdz 2, 15). Oznacza to z jednej strony uczynienie ziemi urodzajną, a z drugiej strony ochronę i utrzymanie jej zdolności do podtrzymywania życia[2].  Czasowniki „uprawiać” i „strzec” opisują relację Adama z jego domem-ogrodem, a także wskazują na zaufanie, jakie pokłada w nim Bóg, czyniąc go panem i opiekunem całego stworzenia.

Narodziny Kaina i Abla dają początek historii braci i sióstr, których relacje będą interpretowane – w negatywny sposób – przez Kaina w kategoriach opieki lub ochrony. Po zabiciu swojego brata Abla, Kain odpowiada w następujący sposób na Boże pytanie: «Czyż jestem stróżem brata mego?» (Rdz 4, 9)[3]. Tak, oczywiście! Kain jest „stróżem” swojego brata. „W tych starożytnych opowiadaniach, pełnych głębokiej symboliki, zawarte już było przekonanie, odczuwane i dziś, że wszystko jest ze sobą powiązane i że autentyczna troskliwość o nasze życie i naszą relację z naturą jest nierozerwalnie związana z wymiarem sprawiedliwości i braterstwa oraz wierności wobec innych”[4].

3. Bóg Stwórca, wzór troskliwości  

Pismo Święte przedstawia Boga nie tylko jako Stwórcę, ale także jako Tego, który troszczy się o swoje stworzenia, szczególnie o Adama, Ewę i ich dzieci. Sam Kain, chociaż jest przeklęty z powodu popełnionego przestępstwa, otrzymuje znamię ochronne od Stwórcy, aby jego życie było strzeżone (por. Rdz 4, 15). Fakt ten, choć potwierdza nienaruszalną godność osoby, stworzonej na obraz i podobieństwo Boga, objawia także Boski plan zachowania harmonii stworzenia, ponieważ „pokój i przemoc nie mogą mieszkać w tym samym domu”[5].

Właśnie troska o stworzenie jest podstawą ustanowienia szabatu, który oprócz regulowania kultu Bożego, miał na celu przywrócenie porządku społecznego i troskliwości względem ubogich (por. Rdz1, 1-3; Kpł 25, 4). Obchody Jubileuszu z okazji siódmego roku szabatowego dawały wytchnienie ziemi, niewolnikom i dłużnikom. W tym roku łaski troszczono się o najsłabszych, dając im nowe perspektywy życia, aby wśród ludu nie było żadnego potrzebującego (por. Pwt 15, 4).

Na uwagę zasługuje również tradycja prorocka, w której szczyt biblijnego rozumienia sprawiedliwości przejawia się w sposobie, w jaki wspólnota traktuje najsłabszych w swoim gronie. Z tego właśnie powodu zwłaszcza Amos (2, 6-8; 8) i Izajasz (58) nieustannie podnoszą głos na rzecz sprawiedliwości względem ubogich, którzy z powodu swojej bezbronności i bezsilności są wysłuchiwani jedynie przez Boga, który się o nich troszczy (por. Ps 34, 7; 113, 7-8).

4. Troskliwość w misji Jezusa 

Życie i misja Jezusa są szczytem objawienia miłości Ojca do ludzkości (por. J 3, 16). W synagodze w Nazarecie Jezus ukazał się jako Ten, którego Pan namaścił i «posłał, aby ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; aby uciśnionych odsyłał wolnymi» (Łk 4, 18). Takie mesjańskie działania, charakterystyczne dla jubileuszy, stanowią najbardziej wymowne świadectwo misji powierzonej Mu przez Ojca. W swoim współczuciu, Chrystus zbliża się do chorych na ciele i na duchu, uzdrawiając ich; przebacza grzesznikom i obdarza ich nowym życiem. Jezus jest Dobrym Pasterzem, który troszczy się o owce (por. J 10, 11-18; Ez 34, 1-31); jest Dobrym Samarytaninem, który pochyla się nad człowiekiem poranionym, leczy jego rany i pielęgnuje go (por. Łk 10, 30-37).

U szczytu swej misji Jezus pieczętuje swą troskliwość względem nas, ofiarując siebie na krzyżu i uwalniając nas w ten sposób z niewoli grzechu i śmierci. Tak, darem swojego życia i swojej ofiary, otworzył dla nas drogę miłości i mówi do każdego: «Pójdź za mną i ty czyń podobnie!» (por. Łk 10, 37).

5. Kultura troskliwości w życiu uczniów Jezusa  

Uczynki miłosierdzia względem duszy i względem ciała stanowią rdzeń działalności charytatywnej Kościoła pierwszych wieków. Chrześcijanie pierwszego pokolenia dzielili się, aby nikt z nich nie był w potrzebie (por. Dz 4, 34-35) i starali się, aby wspólnota była domem gościnnym, otwartym na każdą ludzką sytuację, gotowym do zatroszczenia się o najsłabszych. W ten sposób przyjął się zwyczaj składania dobrowolnych ofiar, aby nakarmić ubogich, pochować zmarłych i nakarmić sieroty, osoby starsze i ofiary katastrof, na przykład rozbitków na morzu. A kiedy w późniejszych czasach hojność chrześcijan straciła nieco rozmach, niektórzy Ojcowie Kościoła nalegali na fakt, że w zamyśle Boga własność jest dla dobra wspólnego. Św. Ambroży utrzymywał, że „natura wszystkie płody wydaje dla wszystkich do wspólnego dobra. […] Z natury więc wywodzi się prawo wspólnej dla wszystkich własności. Prawo własności prywatnej jest wynikiem ludzkich uroszczeń”[6]. Po przezwyciężeniu prześladowań pierwszych wieków, Kościół wykorzystał wolność, aby inspirować społeczeństwo i jego kulturę. „Potrzeby czasów budziły często nowe siły w służbie chrześcijańskiej caritas. Historia opowiada o wielu aktach dobroczynności. […] Powstało wiele zakładów dla cierpiącej ludności: szpitali, domów ubogich, sierot i podrzutków, gospód dla podróżnych itd.”[7].  

6. Zasady nauki społecznej Kościoła jako podstawa kultury troskliwości 

Diakonia początków Kościoła, ubogacona refleksją Ojców i ożywiona na przestrzeni wieków czynnym miłosierdziem wielu jaśniejących świadków wiary, stała się siłą napędową nauki społecznej Kościoła, dając siebie wszystkim ludziom dobrej woli jako cenne dziedzictwo zasad, kryteriów i wskazań, z których można czerpać „język” troskliwości: promowanie godności każdej osoby ludzkiej, solidarność z ubogimi i bezbronnymi, troskliwość o dobro wspólne, ochronę świata stworzonego.

* Troskliwość jako promowanie godności i praw osoby

„Pojęcie osoby, które zrodziło się i rozwinęło w chrześcijaństwie, pomaga w realizowaniu rozwoju w pełni ludzkiego. Albowiem osoba znaczy zawsze relacja, nie indywidualizm, wskazuje na włączanie, a nie wykluczanie, wyjątkową i nienaruszalną godność, a nie wykorzystywanie”[8]. Każda osoba ludzka jest celem sama w sobie, nigdy nie jest jedynie narzędziem, które należy doceniać tylko ze względu na jego użyteczność, ale jest stworzona, aby wspólnie żyć w rodzinie, we wspólnocie, w społeczeństwie, gdzie wszyscy członkowie są równi pod względem godności. To z tej godności wywodzą się prawa człowieka, a także obowiązki, które przypominają na przykład o odpowiedzialności za przyjmowanie i pomoc ubogim, chorym, zepchniętym na margines, wszystkim naszym „bliźnim, blisko lub daleko w czasie i przestrzeni”[9].

* Troskliwość o dobro wspólne.

Każdy aspekt życia społecznego, politycznego i gospodarczego znajduje swoje wypełnienie, gdy służy dobru wspólnemu, to znaczy: gdy „suma warunków życia społeczeństwa pozwala bądź to grupom, bądź poszczególnym jego członkom, pełniej i szybciej osiągnąć ich własną doskonałość”[10]. Dlatego nasze plany i wysiłki muszą zawsze uwzględniać skutki dla całej rodziny ludzkiej, rozważając możliwe konsekwencje w chwili obecnej i dla przyszłych pokoleń. Pandemia Covid-19 pokazuje nam, jak bardzo jest to prawdziwe i aktualne. W jej obliczu „zdaliśmy sobie sprawę, że wszyscy jesteśmy w jednej łodzi, wszyscy słabi i zdezorientowani, ale jednocześnie ważni i niezbędni, wszyscy wezwani by wiosłować razem”[11], bo „nikt nie ratuje się sam”[12] i żadne odizolowane państwo narodowe nie może zapewnić swoim mieszkańcom dobra wspólnego[13].

* Troskliwość poprzez solidarność.

Solidarność wyraża w konkretny sposób miłość drugiego człowieka, nie jako mgliste uczucie, ale jako „mocną i trwałą wolę angażowania się na rzecz dobra wspólnego, czyli dobra wszystkich i każdego, wszyscy bowiem jesteśmy naprawdę odpowiedzialni za wszystkich”[14]. Solidarność pomaga nam widzieć drugiego – zarówno jako osobę, jak i, w najszerszym tego słowa znaczeniu, jako lud czy naród – nie jako dane statystyczne, czy środek, który można wykorzystać, a następnie wyrzucić, gdy nie jest już użyteczny, ale jako naszego bliźniego, towarzysza w drodze, powołanego do udziału, na równi z nami, w uczcie życia, na którą wszyscy są jednakowo zaproszeni przez Boga.

* Troskliwość i ochrona stworzenia.

Encyklika Laudato si’ w pełni ukazuje wzajemne powiązania całej rzeczywistości stworzonej i podkreśla potrzebę słuchania zarówno wołania potrzebujących, jak i wołania stworzenia. Z tego uważnego i ciągłego słuchania może zrodzić się skuteczna troska o ziemię, będącą naszym wspólnym domem, i o ubogich. W tej kwestii pragnę potwierdzić, że „warunkiem autentyczności poczucia wewnętrznego zjednoczenia z innymi bytami natury jest równoczesna czułość, współczucie i troska o człowieka”[15].  „Pokój, sprawiedliwość i ochrona stworzenia to trzy kwestie ściśle ze sobą związane, których nie można od siebie oddzielać w taki sposób, by były traktowane indywidualnie, gdyż mogłoby to grozić ponownym popadaniem w redukcjonizm”[16].

7. Kompas służący wspólnemu kursowi

W czasach zdominowanych przez kulturę odrzucenia, w obliczu pogłębiających się nierówności wewnątrz państw oraz pomiędzy nimi[17], pragnę zaprosić osoby kierujące organizacjami międzynarodowymi i rządami, światem gospodarczym i naukowym, komunikacją społeczną i instytucjami edukacyjnymi do wzięcia w swoje ręce tego „kompasu” wyżej wymienionych zasad, aby nadać wspólny kurs procesowi globalizacji, „kurs prawdziwie ludzki”[18].  Pozwoliłoby to bowiem docenić wartość i godność każdej osoby, działać wspólnie i solidarnie na rzecz dobra wspólnego, przynosząc ulgę tym, którzy cierpią z powodu ubóstwa, choroby, niewolnictwa, dyskryminacji i konfliktów. Poprzez ten kompas zachęcam wszystkich, aby stali się prorokami i świadkami kultury troskliwości, aby wyeliminować wiele nierówności społecznych. A będzie to możliwe jedynie przy znaczącym i powszechnym protagonizmie kobiet, w rodzinie i we wszelkich dziedzinach życia społecznego, politycznego i instytucjonalnego.

Kompas zasad społecznych, niezbędny do promowania kultury troskliwości, jest również wskaźnikiem dla stosunków między państwami, które powinny być inspirowane braterstwem, wzajemnym szacunkiem, solidarnością i przestrzeganiem prawa międzynarodowego. W związku z tym należy podkreślić znaczenie ochrony i propagowania podstawowych praw człowieka, które są niezbywalne, powszechne, wzajemnie zależne i powiązane ze sobą [19]. 

Należy również wspomnieć o poszanowaniu prawa humanitarnego, zwłaszcza w tym czasie, gdy konflikty i wojny następują po sobie bez przerwy. Niestety, wiele regionów i wspólnot nie pamięta już czasów, kiedy żyły w pokoju i bezpieczeństwie. Wiele miast stało się jakby epicentrami niepewności: ich mieszkańcy walczą o utrzymanie normalnego rytmu życia, ponieważ są atakowani i bombardowani na oślep materiałami wybuchowym, artylerią i bronią lekką. Dzieci nie mogą się uczyć. Mężczyźni i kobiety nie mogą pracować, aby utrzymać swoje rodziny. Głód zakorzenia się tam, gdzie kiedyś był nieznany. Ludzie są zmuszani do ucieczki, zostawiając nie tylko swoje domy, ale także historię rodziny i korzenie kulturowe.

Jest wiele przyczyn konfliktów, ale rezultat jest zawsze ten sam: zniszczenie i kryzys humanitarny. Musimy zatrzymać się i zadać sobie pytanie: co doprowadziło do tego, że konflikt na świecie stał się czymś normalnym? A przede wszystkim: jak możemy nawrócić nasze serca i zmienić naszą mentalność, aby naprawdę szukać pokoju w solidarności i braterstwie?

Jakże wiele środków trwonionych jest na broń, zwłaszcza jądrową[20], środków, które można by wykorzystać do realizacji ważniejszych priorytetów, dla zapewnienia bezpieczeństwa ludzi, takich jak wspieranie pokoju i integralnego rozwoju ludzkości, walka z ubóstwem, zabezpieczenie potrzeb zdrowotnych. To zresztą uwypuklają problemy globalne, takie jak obecna pandemia Covid-19 i zmiany klimatyczne. Jakże odważną decyzją byłoby „utworzenie z pieniędzy przeznaczanych na broń i inne wydatki wojskowe «Globalnego Funduszu» w celu definitywnego wyeliminowania głodu i przyczynienia się do rozwoju krajów najuboższych!”[21].

8. Wychowanie do kultury troskliwości

Promocja kultury troskliwości wymaga procesu wychowawczego, a w dążeniu do tego celu kompas zasad społecznych jest niezawodnym narzędziem w różnych powiązanych ze sobą kontekstach. Chciałbym podać kilka przykładów.

– Wychowanie do troskliwości rodzi się w rodzinie, będącej naturalną i podstawową komórką społeczeństwa, w której człowiek uczy się żyć w relacji i we wzajemnym szacunku. Należy jednak umożliwić rodzinie realizację tego życiowego i nieodzownego zadania.

– Zawsze we współpracy z rodziną, innymi podmiotami powołanymi do wychowania są szkoła i uniwersytet, a w pewnych aspektach również podmioty komunikacji społecznej[22]. Są one powołane do szerzenia systemu wartości opartego na uznaniu godności każdej osoby, każdej wspólnoty językowej, etnicznej i religijnej, każdego ludu i wynikających z niego praw podstawowych. Edukacja stanowi jeden z filarów społeczeństw bardziej sprawiedliwych i solidarnych.

– Religie w ogóle, a przywódcy religijni w szczególności, mogą odgrywać niezastąpioną rolę w przekazywaniu wiernym i społeczeństwu wartości solidarności, poszanowania różnic, akceptacji i troskliwości o najbardziej wrażliwych braci i siostry. Przypominam w tym kontekście słowa papieża Pawła VI skierowane do parlamentu ugandyjskiego, w 1969 r.: „Nie lękajcie się Kościoła; on was szanuje, kształci wam uczciwych i lojalnych obywateli, nie podsyca rywalizacji i podziałów, stara się promować zdrową wolność, sprawiedliwość społeczną i pokój. Jeśli w ogóle ma jakieś preferencje, to dla ubogich, dla wychowania najmłodszych, dla opieki nad cierpiącymi i opuszczonymi”[23].

– W odniesieniu do tych, którzy są zaangażowani w służbę społecznościom, w organizacjach międzynarodowych, rządowych i pozarządowych realizujących misję wychowawczą, a także tych wszystkich, którzy na różne sposoby pracują w dziedzinie edukacji i badań naukowych, ponawiam swoją zachętę, abyśmy osiągnęli cel edukacji „bardziej otwartej i integrującej, zdolnej do cierpliwego słuchania, konstruktywnego dialogu i wzajemnego zrozumienia”[24]. Chciałbym, aby ta zachęta, sformułowana w ramach Globalnego Paktu Wychowawczego, znalazła szeroką i różnorodną aprobatę.

9. Nie ma pokoju bez kultury troskliwości

Kultura troskliwości, jako zaangażowanie wspólne, solidarne i uczestniczące na rzecz ochrony i promowania godności i dobra wszystkich, jako gotowość do zainteresowania się, do zwracania uwagi, do współczucia, do pojednania i uzdrowienia, do wzajemnego szacunku i wzajemnej akceptacji, jest uprzywilejowanym sposobem budowania pokoju. „W wielu częściach świata pojawiają się drogi pokoju, które prowadzą do zabliźniania ran; potrzeba zatem twórców pokoju, gotowych, by zainicjować w śmiały i pomysłowy sposób procesy uzdrawiania i nowego spotkania”[25].

W tym czasie, w którym łódź ludzkości, wstrząsana burzą kryzysu, płynie mozolnie w poszukiwaniu spokojniejszego i bardziej pogodnego horyzontu, ster godności osoby ludzkiej i „kompas” podstawowych zasad społecznych może pozwolić nam płynąć bezpiecznym i wspólnym kursem. Jako chrześcijanie, spoglądamy na Dziewicę Maryję, Gwiazdę Morza i Matkę Nadziei. Wspólnie pracujemy nad tym, by podążać naprzód w kierunku nowego horyzontu miłości i pokoju, braterstwa i solidarności, wzajemnego wsparcia i akceptacji. Nie ulegajmy pokusie braku zainteresowania innymi, zwłaszcza najsłabszymi, nie przyzwyczajajmy się do odwracania wzroku[26], ale codziennie, konkretnie angażujmy się w „tworzenie jednej wspólnoty, składającej się z braci, którzy się akceptują, troszcząc się o siebie nawzajem”[27].

Watykan, 8 grudnia 2020 r.

Franciszek

Portal Diecezji Radomskiej

Czwartek 24 grudnia – Wigilia Uroczystości Narodzenia Pańskiego:

– Msza św. tylko o godz. 12.00
– Msza św. (Pasterka) godz. 24.00

Piątek 25 grudnia – Uroczystość Narodzenia Pańskiego:

– Msze św. godz. 9.00, 10.30, 12.00, 18.00

Sobota 26 grudnia – Święto Św. Szczepana, pierwszego męczennika:

– Msze św. jak w niedzielę godz. 7.30, 9.00, 10.30, 12.00, 18.00

Niedziela 27 grudnia – Święto Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa:

– Msze św. jak w niedzielę godz. 7.30, 9.00, 10.30, 12.00, 18.00

Czwartek 31 grudnia:

– Msze św. i nabożeństwo dziękczynno – przebłagalne godz. 12.00 i 17.00

Piątek 1 stycznia 2021 – NOWY ROK – Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi:

– Msze św. godz. 9.00, 10.30, 12.00, 18.00

21 grudnia br., w Kościele Garnizonowym została odprawiona Msza św. w intencji poległych i zmarłych w misjach i operacjach wojskowych poza granicami państwa oraz ich rodzin, której przewodniczył ks. ppłk Kryspin Rak – proboszcz Parafii Wojskowej w Radomiu. We Mszy uczestniczyli: Dowódca 42. Bazy Lotnictwa Szkolnego płk pil. Maciej SIEMIŃSKI, Szef Sztabu ppłk Ireneusz BĘBENEK, członkowie stowarzyszenia Kombatantów Misji Pokojowych ONZ oraz mieszkańcy Radomia.  
Po Mszy św. delegacje złożyły wiązanki kwiatów oraz zapaliły znicze pod Tablicą poświęconą wszystkim weteranom działań poza granicami państwa.

21 grudnia zgodnie z Decyzją Nr 296/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 23 lipca 2015 roku obchodzimy Dzień Pamięci o Poległych i Zmarłych w Misjach i Operacjach Wojskowych poza Granicami Państwa.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ogień rozpalony w Grocie Narodzenia Pańskiego w Betlejem i niesiony przez skautów w wielkiej sztafecie przez kraje i kontynenty kilka dni temu dotarł do Diecezji Radomskiej. W sobotę wieczorem „Betlejemskie Światło Pokoju” harcerze przekazali mieszkańcom Radomia.

Zwykle przekazanie odbywało się podczas radomskiej „Wigilii na Deptaku”. W tym roku, z powodu pandemii, miało bardzo kameralny charakter i odbyło się w sobotni wieczór po Mszy św. w kościele garnizonowym.

– Postanowiliśmy zorganizować Mszę św. dla harcerzy i instruktorów, by uroczyście przyjąć i przekazać „Betlejemskie Światło Pokoju”, i spotkać się jeszcze przed świętami Bożego Narodzenia w naszej wspólnocie. Teraz „Betlejemskie Światło Pokoju” będzie roznoszone do naszych domów. Będzie można je odebrać w parafii św. Łukasza na Michałowie, czy też św. Królowej Jadwigi na osiedlu Akademickim. Jeżeli ktoś będzie chciał odebrać indywidualnie, to można zadzwonić także do naszego hufca i wtedy będzie można odebrać u nas lub w innym ustalonym miejscu. Szkoda, że nie możemy spotkać się z mieszkańcami miasta, ale jak widać ta tradycja trwa mimo warunków. To Światło jest ciągle z nami. Harcerze go doglądają, a nie jest to łatwa sprawa, bo ono nie może zgasnąć. – mówi phm. Anna Tomala, komendant Hufca ZHP Radom-Miasto.

Mszy świętej przewodniczył ks. Mariusz Wilk z Duszpasterstwa Akademickiego. W homilii przypomniał znaczenie tegorocznego hasła akcji – „Światło Służby”.

– To światło z Betlejem niesie z sobą służbę. Jest służbą. Jak inaczej wyobrazić sobie misję Jezusa Chrystusa, który się rodzi, niż służba? W Ewangelii wg św. Marka czytamy fragment opisujący misję Chrystusa, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć” (Mk 10,45). Te słowa wypisane są na epitafium śp. abp. Zygmunta Zimowskiego w radomskiej katedrze. Właśnie teraz mamy uświadomić sobie jak ważna jest służba, która przybiera dziś niesamowity wymiar. Zarówno służba globalna, dla ludzkości, ale również ta codzienna: w waszych małżeństwach, w naszych rodzinach, w naszych wspólnotach, w naszej Ojczyźnie. Moje życie nie może być tylko życiem dla mnie, ale powinno być życiem dla drugiego człowieka. Czym byłoby harcerstwo bez służby? – mówił ks. Mariusz Wilk.

A na zakończenie dodał:

– W adwencie słyszymy bardzo często słowo „Czuwajcie”. To słowo jest wam, harcerzom, szczególnie bliskie. Poprzez światło, które niesiecie, stajecie się adwentem dla tych, którzy to światło przyjmują. Bądźmy wszyscy adwentem, to znaczy bądźmy tymi, którzy niosą innym Światło Jezusa Chrystusa, Zbawiciela, który rodzi się. Bądźmy wszyscy adwentem, czyli bądźmy czuwaniem dla tych, którzy nie mają motywacji czekać, tęsknić za Bogiem i dobrocią drugiego człowieka. – powiedział ks. Mariusz Wilk.

Tym darem jakim jest „Betlejemskie Światło Pokoju” harcerki i harcerze Związku Harcerstwa Polskiego pragną podzielić się ze wszystkimi. Niosą lampiony ze Światłem do parafii, szkół, szpitali, urzędów i domów, dzielą się radosną nowiną Bożego Narodzenia i krzewią uniwersalne wartości braterstwa i pokoju.

Światło jest już obecne w wielu instytucjach i domach w naszej diecezji. O podzielenie się Światłem można poprosić drużyny harcerskie działające w Radomiu. Ich wykaz wraz z numerami kontaktowymi znajduje się na stronie internetowej https://radom.zhp.pl/druzyny/.

„Betlejemskie Światło Pokoju” zorganizowano po raz pierwszy w 1986 roku w Linz, w Austrii, jako część bożonarodzeniowych działań charytatywnych. Rok później patronat nad akcją objęli austriaccy skauci. Każdego roku odbierają Światło z Groty Narodzenia Pańskiego w Betlejem i przywożą do Wiednia. Stąd Płomień jest przekazywany mieszkańcom miasta i przedstawicielom organizacji skautowych z wielu krajów europejskich.

Związek Harcerstwa Polskiego organizuje Betlejemskie Światło Pokoju od 1991 roku.

• 

• 

• 

• 

• 

Portal Diecezji Radomskiej

Spotkanie opłatkowe służb mundurowych działających na terenie miasta i regionu radomskiego ze względu na pandemię koronawirusa nie odbyło się tradycyjnie w siedzibie Międzynarodowego Centrum Wolontariatu w Radomiu i miało inny charakter niż zwykle. Przedstawiciele służb mundurowych spotkali się na Eucharystii w radomskim kościele garnizonowym pw. św. Stanisława Biskupa, gdzie w ich intencji sprawowana była Mszy św., a przewodniczył jej bp Piotr Turzyński.

W homilii biskup podkreślił: – Warto sobie uświadomić, że Chrystus jest oczekiwany, przepowiadany przez wielu i zapowiadany. W nim się spełniają wszystkie przepowiednie. I On podzielił historię – na przed Chrystusem i po Chrystusie. Rok zero to rok narodzenia Chrystusa. On jest panem historii. Biskup zachęcał, abyśmy podczas celebrowania naszej tradycji związanej z choinką i obdarowywaniem siebie prezentami poczuli obecność Chrystusa.

– Żebyśmy w tej tradycji ślicznej zobaczyli głębię. On naznaczył historię i naszą cywilizację. Nie można sobie wyobrazić świata bez kościołów, katedr, krzyży na murach, kapliczek przydrożnych. To jest nasz świat, to jest nasza głębia. Trzeba, aby każdy z nas, jako chrześcijanin miał głęboką relację z Jezusem. To, co zewnętrzne jest piękne i cudowne, ale wejść do tego, co głębokie i ważne. Bo On jest naszym Zbawicielem i mamy nadzieję, że pomoże nam i dziś zwyciężyć pandemię, utrzymać nasze rodziny. I niech On będzie w naszym życiu – podkreślił bp Piotr.

Gabriel Marciniak, diecezjalny duszpasterz służb mundurowych, proboszcz parafii pw. Matki Bożej Bolesnej na Obozisku w Radomiu, inicjator spotkania służb mundurowych, podziękował za obecność i sprawowanie Eucharystii bp. P. Turzyńskiemu oraz kapelanom służb mundurowych. Kapłan powitał także obecnych w świątyni.

Życzenia z okazji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia złożył bp P. Turzyński. – Kochani państwo. Proszę przyjąć ode mnie i od nas wszystkich serdeczne życzenia, aby podczas Świąt Bożego Narodzenia, które zawsze są wyjątkowe, pomimo obowiązków i służby, i tego, co trzeba zrobić, znaleźć czas dla rodziny. Czas na zwyczajne, proste relacje, na posiedzenie razem, pośpiewanie kolęd. Żebyście w świąteczny czas znaleźli pokój serca i radość z najprostszych rzeczy, bo Chrystus przychodzi w prostocie. Niektórzy myśleli, że przyjdzie w chwale, w wielkości, a on przyszedł, jako Boże Dziecię, drobne, małe, zależne od rodziców. Te proste rzeczy, żeby was też cieszyły – bycie razem w rodzinie, uśmiech, dobroć, miłość. Życzę błogosławionych, dobrych świąt. Niech Pan Jezus przyniesie wam radość i głęboki pokój serca, i wszelkie dobra, które On najlepiej wie, komu, jakie są potrzebne – powiedział biskup.

Po Mszy św. bp Piotr i ks. G. Marciniak wręczyli przedstawicielom służb mundurowych opłatki, wigilijne świece i obrazki.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

radom.gosc.pl

Foto: Anna Kuna

Kancelaria parafialna czynna: od wtorku do piątku w godz. 17.00 – 18.00. Dostęp do kancelarii jest przez wejście główne do Kościoła